Аз ганҷинаи бузургон
بسم الله الرحمن الرحيم
الحمد لله رب العالمين. والصلاة والسلام على رسول الله أشرف الأنبياء والمرسلين وعلى آله وصحبه أجمعين،
أما بعد...
قَالَ يَحْيَى بْنُ يَحْيَى اللَّيْثِيُّ –رحمه الله-:
"مَنْ جَاءَهُ الْمَوْتُ وَهُوَ يَطْلُبُ الْعِلْمَ، لَمْ يَكُنْ بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْأَنْبِيَاءِ فِي الْجَنَّةِ إِلَّا دَرَجَةٌ".
Яҳё ибни Яҳёи Лайсӣ, раҳимаҳуллоҳ, гуфтааст:
«Касе, ки марг бар ӯ фаро расад, дар ҳоле ки барои андӯхтани илм машғул мебошад, дар ҷаннат миёни ӯ ва миёни пайғамбарон фақат як дараҷа фарқ хоҳад буд».
Мавъиза ва панд
Ин сухани пурҳикмат ба мо мефаҳмонад, ки талаби илм танҳо як кор ё вазифа нест — як сафари рӯҳӣ, як роҳест ба ҷаннат, ба наздикӣ бо паёмбарон. Аз ҳама баландтарини мардум пас аз анбиё, толиби илмест, ки то лаҳзаи охири умр аз пайи фаҳм, тадқиқ, омӯхтан ва расонидани ҳақиқат аст.
Марг ҳар лаҳза метавонад фаро расад. Саодати бузург он аст, ки инсон маргро дар он ҳолат мулоқот кунад, ки дар роҳи илм аст —
- на дар роҳи беҳуда,
- на дар роҳи гуноҳ,
- балки дар роҳи нур.
Талаби илм рӯҳи инсонро пок мекунад, ақлро равшан месозад, қалбро зинда медорад. Ва муҳим он аст:
Инсонеро, ки бо нияти пок илм меомӯзад, Худованд мартабае ато мекунад, ки фақат як дараҷа поёнтар аз анбиё мешавад.
Чӣ шарафи бузург! Чӣ умеде барои ҳар он касе, ки қалбаш зинда аст!
Пас биёед нияти худро нав кунем:
- илме биомӯзем, ки моро ба Худованд наздик кунад;
- китобро бигушоем, то диламон кушода шавад;
- бо ҳар дарси нав, як қадам дигар ба рӯҳи паёмбарон наздик шавем.
Зеро роҳи илм — роҳи нур аст, ва охири он — ҳамнишинӣ бо некон ва маҳбубони Худост.
